Wręcz przeciwnie. Też znam wielu nauczycieli, uczniów i rodziców. Gdyby nauczyciele zachowywali się kompetentnie, nie byłoby takich sytuacji, jak opowiadasz. To dzwonienie do rodzica to trochę jak dzwonienie do prawnika widząc, że policjant chce ci pałą przyłożyć. Może delikwenta otrzeźwić. Zauważ, że takie zachowania (dzwonienie do rodzica ze skargą) mają miejsce w przypadku tylko niektórych nauczycieli. Nie bez powodu. Podobnie jak jacyś rodzice stracą cierpliwość i zamiast szukać dla dziecka nowej szkoły pozywają nauczycieli/szkołę do sądu - to sąd przyznaje rodzicom rację. Jak szkoła pozwie rodziców do sądu pierd*ląc, że dziecko jest zaniedbane, bo samo sobie szykuje ubrania, chodzi do szkoły itp. - to znów rację sąd przyznaje rodzicom. Swego czasu słyszałam prywatną wypowiedź nauczycielki jadącej po dzieciach z orzeczeniem jak właściciel plantacji po ciemnoskórych. Dość wymowne. Sprawa dotyczyła nieznanego nauczycielce dziecka - rodzice skarżyli się na brak współpracy z nauczycielką, która nie che realizować orzeczenia z poradni, za to dokumentację dziecka (wrażliwe dane medyczne) radośnie przekazuje znajomym lekarzom powołując się potem w rozmowie z rodzicem na ich zdanie, że autyzm/adhd nie istnieją. Tutaj trafiła się kompetentna dyrektorka - stanęła po stronie dziecka i rodzica. Ale to rzadkość - jak sam zauważyłeś warunki pracy nauczycieli są fatalne, więc mało kto się do tej pracy garnie i szkoły łatają byle kim. Czasami ludźmi bez podejścia, czasami zwykłymi sadystami. W myśl “zwolnię babkę, albo sama odejdzie i kogo znajdę na jej miejsce?”.

A rodzice specyficzni też bywają - i tutaj już rola szkoły, żeby sytuację unormalizować. Ale nie w formie “unormalizować tak, żeby proboszcz był zadowolony” jak to w wielu przypadkach bywa. Vide chociażby: nie organizujmy halloween, bo jedna dziewczynka uważa że w dyni siedzi szatan i trzeba uszanować mniejszość i odmienność, ale jednocześnie zorganizujmy klasową wigilię z opłatkiem i kolędami, a te 3 osoby niechodzące na religię muszą zrozumieć, że jest demokracja i większość decyduje. Tutaj realnym problemem będzie nie rodzic wkręcający dzieciakowi, że dynia ma magiczne moce, a nauczyciel, który fobie rodzica narzuca całej klasie.

Telefony z dostępem do internetu zdecydowanie powinny być używane na lekcjach i to w celach dydaktycznych - właśnie po to, by zdobywać ważne kompetencje, wiedzieć, jak szukać informacji, jak rozpoznać dezinformację, ale też jak działają algorytmy uzależniające, jak dbać o higienę cyfrową itp. W przeciwieństwie do karteczek pisanych przez uczniów na lekcjach w czasach, w których my byliśmy w szkole - telefon z internetem na w sobie całą encyklopedię. Plus zostaje cała masa rzeczy pozaszkolnych - “idź dzisiaj do sąsiadki, bo muszę zostać dużej w pracy; mamo, czy mogę pójść do kolegi w odwiedziny; tato, przetrzymali nas w szkole dłużej, więc wrócę wieczorem”. Czy chociażby omawiane gdzieś wywalenie 8letniego dziecka z pociągu za mało wyraźną pieczątkę na legitymacji - dziecko może odczytać nazwę stacji i powiedzieć rodzicom, gdzie jest.

Odnośnie wychowania seksualnego - owszem, to w szkole czarnkowej duży problem. Ale też nie demonizowałabym. To naturalne, że dzieci interesują się swoją seksualnością, że mogą czegoś nie wiedzieć a to, że zadają pytania czy rozmawiają na tematy, które dorosłym wydają się szokujące czy pornograficzne to akurat efekt tego, że się nie boją, bo nikt ich nie sprał na kwaśnie jabłko za zadawanie “wstydliwych” pytań. Wychowanie to proces, jeśli reakcją dorosłego będą rozmowy i tłumaczenie, a nie narzekanie na dzieci zainteresowane pornografią - to w przyszłości zaprocentuje. Bardziej bym się martwiła kolesiem w czarnej kiecce seksualizującym dzieci w imię wolności religijnej (vide “Maryja zawsze dziewica” - a wyobraź sobie, jaka by wybuchła afera, jakby historyk, zamiast prowadzić lekcję, zaczął opowiadać uczniom, że Mieszko nie był prawiczkiem i na czym to dokładnie polegało…), niż tym, że dzieci próbują rozkminić, czym jest wulwa.